Durven vertrouwen

Vol verwachting en blijdschap startte ik vorig jaar mijn eigen praktijk als coach. Één ding wist ik namelijk zeker: mensen begeleiden in bewustzijnsgroei, dat is mijn roeping. Mijn website ging live, de socials aagemaakt- ik was klaar om te beginnen…

Maar toen bleef het stil. Want zoals je wel kan verwachten, stond er niet meteen een rij voor de deur. Langzaam maar zeker druppelden de eerste cliënten binnen, wat mij enorm blij maakte, maar een vol maandinkomen, dat bleef uit.

Dus toch maar weer op zoek naar werk ernaast. Maar al mijn pogingen op dat gebied leken te mislukken. Ik stond steeds tegenover een dichte deur. Alsof het universum mij iets probeerde te vertellen.

Wat heb ik dan nu te doen?

Mijn oude gewoonten zeiden mij dat ik harder moest werken, méér moest doen, zichtbaarder moest zijn op social media. Omdat de angst mij langzaam bekroop dat als ik niks deed, ik misschien wel ten onder zou gaan…

En heel eerlijk, soms luisterde ik naar die stem. Dan ging ik heel hard werken. Mijn best doen. En wat leverde dat op? Helemaal niks. Het kostte mij vooral veel energie.

Diepe zucht.

Ik richtte mijn aandacht weer naar binnen. Haalde diep adem, en stelde opnieuw de vraag: Wat heb ik nu te doen?

Heel even was het stil. En toen kwam daar ineens een helder antwoord:

Leun wat meer achterover. Vertrouw.

Vertrouw erop dat wat voor jou bestemd is, vanzelf naar je toe zal komen. Je hoeft er niet zo hard voor te werken.

Echt waar? Achteroverleunen? Durf ik dat? Durf ik te luisteren naar deze stem, die eigenlijk wel heel goed voelt?

Dit is precies wat ik zie bij de cliënten die nu aan mijn deur kloppen. Zij staan op een kantelpunt. Ze weten dat hun oude manier niet meer werkt, en toch durven ze nog niet volledig te vertrouwen op het nieuwe.

Want het nieuwe, dat kennen zij nog niet. Ze bevinden zich op onbegonnen terrein en worden gevraagd blind een stap te zetten, zonder te weten of daar grond is om op te staan.

Zij spiegelen mij.